تحلیل کاربرد شناختی طنز در شعر احمد شاملو

همواره، رابطه ی  یک به یکی میان معنا و خود واژه وجود ندارد و آنچه در فرهنگ های لغت، ثبت می شود تنها بخشی از معنای واژه است. اطلاعاتی که کاربرانِ زبان در گفتگو  رد و بدل می کنند، بیشتر از معانی لغت نامه ای واژه ها می باشد و با بررسی کاربردشناسانه ، حاصل می شود. معنای کاربردشناختی ، بخش دیگری از معناست  که فوق العاده متغیر است و در بافت کلامی مشخص می شود و به عوامل زیادی وابسته است .در این پژوهش به بررسی سبک شناختی  طنز در شعر احمد شاملو  با ارجاع به ایدئولوژی به عنوان عامل برون بافتی و مد نظر قرار دادن یکی از رویکردهای مطرح در کاربرد شناسی که اصل تخطی یا اصل عدم همکاری، نام دارد و همتای منفی اصل همکاری« گرایس» است، پرداخته می شود. این اصل در سال 1999 توسط« آتاردو» هدف قاعده مند کردن تخطی هایی که از اصول گرایس صورت می گیرد، مطرح شده است.  بر اساس نتایج به دست آمده از تجزیه و تحلیل داده های این تحقیق ، ظهور طنز در آثار یک شاعر ناشی از روحیه ی نقادی و تعهد به انسان و جامعه است. بیان نابسامانی های زندگی اجتماعی ، معضلات اخلاقی و ناملایمات سیاسی در پوشش ریشخند و شوخی، منجر به طنز درشعر شاملو شده است که از بن مایه های آنبا توجه به لایه ی ایدئولوژیک شعر، می توان انتقاد به ارتجاع، ریا، سرکوب اجتماعی، جهل و دروغ را نام برد که شاعرِ دردمند ، گاه سرخوشانه و گاه به تلخی در لایه های مخلف کلام آنها را نشان می دهد. تخطی از اصول همکاری یکی از مهمترین ویژگی های کاربرد شناختی طنز است و به طور خاص مشخص شد که نقض اصل ارتباط پرکاربردترین شیوه ی ساخت طنز در شعر طنز شاملو است .